Zonet kwam Yves Defoort opnieuw in de pers. Hij is ontslagen, omdat hij als Vlaams ambtenaar het niet eens was met het beleid dat in zijn agentschap werd gevoerd en hiervoor geen (voldoende) gehoor kreeg.
Dergelijke verhalen doen ons elke keer weer iets. Ze raken ons in elke vezel van ons dinobuster – bestaan. Ze doen ons terug katapulteren naar ons “vreselijk jaar 2015” – waar we nog steeds niet zonder hartkloppingen op kunnen terugdenken.
En natuurlijk zijn we als zaakvoerders bijzonder trots op wat we met ons bedrijf hebben gerealiseerd op amper één jaar tijd. Maar het neemt niet weg dat we trotse ambtenaren blijven, die elke keer “onze” overheid door het slijk gaat, telkens mee een beetje afzien.
We blijven immers trots op de overheid. We willen dat blijven. Want we hadden en hebben een droom. Over een nieuw soort overheid – transparant, open, met het algemeen belang voorop. Alleen konden we die blijkbaar niet meer van binnenuit realiseren, maar wel door inspiratie en begeleiding van buitenaf. En da’s oké. Het leven loopt zoals het blijkbaar lopen moet.
Trots zijn betekent echter nog niet dat we er alles van moeten slikken of over ons heen moesten en moeten laten lopen. Trots zijn betekent wél dat je dingen die je ziet, durft benoemen. Niet persé vast benoemen ;-), maar letterlijk benoemen. Denken en doen, zien en zeggen in één vloeiende beweging. En durven vertrouwen op je intuïtie, eens de ratio zijn werk heeft gedaan.
Daarom, in deze tijden van vrede en goede voornemens, willen we alle klokkenluiders – waar ook ter wereld – virtueel maar heel duidelijk een hart onder de riem steken…
En weet… You never walk alone… #samensterk #therewillbejusticeintheend…
(hier in de versie van Barbara Streisand)
