Op 7 oktober 2016 was het zover! De Ambtenaar 2.0 dag ging door in het prachtige Haarlemmermeer waar heel wat enthousiaste ambtenaren en professionals die zich inzetten voor de publieke zaak zich kwamen opladen. Deze editie stond volledig in het teken van het werken vanuit de bedoeling. Ambtenaren volgen meestal bepaalde procedures om diensten te leveren en soms vergeten ze erbij stil te staan waarom we dit allemaal in godsnaam doen. De deelnemers werden uitgedaagd om stil te staan bij hun eigen werking en kregen een heleboel praktische tools en inspiratie om aan de slag te gaan.
De Dinobusters waren er ook om hun verhaal te vertellen. De organisatie van Ambtenaar 2.0 had namelijk in april een artikel in De Tijd van Elke Wambacq opgepikt over het spreekrecht van ambtenaren. Het artikel was een getuigenis over hoe moeilijk het is om als ambtenaar verandering en innovatie te doen. Ambtenaren worden regelmatig de mond gesnoerd en in sommige gevallen zelfs bedreigd en onder druk gezet om terug in de pas te lopen. Het stuk had bij de Nederlandse ambtenaren heel was discussie uitgelokt en getuigenissen van gelijkaardige ervaringen kwamen naar boven.
Het was dus een beetje met een bang hart dat de Dinobusters naar Nederland trokken. Dit verhaal is namelijk niet alleen het verhaal van de Dinobusters, maar van een grote groep van enthousiaste ambtenaren die tijdens hun carrière in een gat gevallen zijn en gehoord willen worden. Daarom kozen we ervoor om het verhaal zo sereen en eenvoudig mogelijk te brengen. We maakten een reeks tekeningen die de weg toonden van een netwerk van mensen met een hart voor de publieke zaak.
Ambtenaren die visies uitwerkten, boeken schreven, initiatief op de werkvloer namen en zich waagden tot de hoogste echelons. Allemaal om wat beweging te krijgen in die grote dinosaurus, de overheid. Ze haalden af en toe de media en een publiek debat kwam op gang. En toen knapte er iets. Jonge ambtenaren vielen uit. Er kwamen waarschuwingen. Het was niet meer zo prettig om te innoveren. Een duister jaar volgde waar we oog in oog kwamen met Darth Vader. Ja, we riepen hulp in. Een coach, een psycholoog en een zoektocht naar waarom we dit allemaal deden. We waren altijd trots geweest om ambtenaar te zijn en het zag ernaar uit dat we onze droom moesten laten schieten. Of toch niet? Elk moment kun je opnieuw beginnen. Nieuwe wegen verkennen om toch te bereiken wat je altijd had willen doen. De belastingbetaler waar geven voor zijn geld. Publieke waarden terug geven aan de samenleving. We werden zelfstandig en ontdekten dat het nog steeds mogelijk is. Overheden betalen nu voor ons advies en nemen ons meer serieus. Met een externe blik verfrissen we administraties en proberen we mensen te verbinden met elkaar. We willen af van het wantrouwen dat aanwezig is in veel overheden en tonen hoe je op een veilige manier moeilijke dingen kunt benoemen. Ambtenaren mogen best fier zijn op hun werk en kunnen de beste ambassadeurs zijn van een samenleving die continu in verandering is.
Met een bitterbal en een pintje zwaaiden we onze Nederlandse collega’s uit. We gingen zeker verder contact houden want opnieuw stelden we vast dat de Belgische en de Nederlandse overheid met dezelfde dinosaurussen worstelt. We stelden ook vast dat beide landen dezelfde wilde droom koestert: samenwerken vanuit de bedoeling een warme samenleving te bouwen voor onze kinderen en kleinkinderen.
